Józef Mianowski (1804-1879) na trwałe zapisał się w historii nauki polskiej. Lekarz i społecznik, profesor fizjologii Akademii Medyko-Chrurgicznej w Wilnie w latach 1839-1842, a następnie w Petersburgu. W latach 1862-1869 był Rektorem warszawskiej Szkoły Głównej, jedynej w owym czasie polskiej uczelni wyższej w zaborze rosyjskim. W okresie powstania styczniowego 1863 r. Mianowski potrafił ochronić studentów przed represjami, celowo pomniejszając wobec władz carskich ich udział w powstaniu. Wielu spośród uczestniczących w walkach figurowało na sfałszowanych listach obecności Szkoły. W końcowej fazie powstania i po jego upadku do Szkoły Głównej zapisało się wielu uczestników, zatajając swą powstańczą przeszłość. Dzięki Józefowi Mianowskiemu Szkoła Główna uniknęła represji popowstaniowych i była swoistym azylem dla młodzieży, której udało się wyjść z powstania.